قبل از اختراع پاک کن، نوشته های مدادی به اندازه نوشته های جوهری امروز، دائمی بودند و به سختی از بین می رفتند. نویسنده های روم باستان با یک میله ظریف سربی، بر روی پاپیروس می نوشتند که بنام stylus معروف بود. سرب، فلز نرمی است و به این ترتیب stylus علامت کمرنگ و خوانا از خود به جا می گذاشت. در سال های بعد ذخیره بزرگی از گرافیت در انگلستان کشف شد. وقتی مردم متوجه شدند که گرافیت اثری تیره تر از سرب به جا می گذارد و تازه سمی هم نیست، مدادها مورد استفاده قرار گرفتند. مداد درست مثل Stylus ها استفاده می شد، با این تفاوت که در آن پوششی برای گرافیت به کار می رفت تا دست استفاده کننده، تمیز بماند و در ضمن گرافیت که بسیار ظریف و شکننده بود، سالم بماند. گرافیت مدادهای ابتدایی، با رشته هایی از جنس های مختلف پیچیده می شدند که بعدها به جای آن از چوب های تو خالی استفاده شد. گسترش استفاده از مداد که نسبت به قلم و مرکب راحت تر بود، نیاز به وسیله‌ای برای اصلاح اشتباهات را ایجاب کرد. به طور مثال مصریان باستان برای پاک کردن اشتباهات خود از برگ‌های پاپیروس، از سنگ و ماسه‌ها استفاده می‌کردند و یا برخی ملل از ساییدن کاغذ به پارچه مرطوب که سطح کاغذ را می‌خراشید بهره می بردند. بعد تر از موم و یا تکه خمیر نان برای پاک کردن اثر قلم استفاده می‌کردند؛ تا اینکه بالاخره در سال۱۷۷۰میلادی یک مهندس انگلیسی به نام ادوارد نایرن سهوا به جای خمیر نان برای پاک کردن اثر مداد، از یک قطعه لاستیکی استفاده کرد. هنگامی که دریافت این قطعه لاستیکی خیلی بهتر از نان پاک می‌کند کم‌کم به فکر افتاد، برای ساخت پاک کن ازمواد مناسب تری استفاده شود. به این ترتیب اولین پاک کن‌ها به شکل امروزی ساخته شد. بعدها لاستیک ها را به صورت نرم تری ساختند تا کاغذ را پاره نکند و اثر مداد بهتر پاک شود. در نهایت نوع جدید پاک کن منجر به مالیدن خمیر نان روی نوشته‌ها شد که نتیجه بهتر و تخریب کمتری روی کاغذ داشت. فرمول ساخت مداد پاک کن در این فایل ارائه شده است.

جهت دسترسی به فرمول های رایگان، ما در صفحه ایسنتاگرام دنبال بفرمایید. آدرس صفحه : https://www.instagram.com/chemistryformula/